Het is alweer een tijd geleden dat we een verhaaltje op de site gezet hebben, dus na veel aandringen bij deze een update van onze avonturen.

Laten we beginnen met het serieuze, het ‘werk'.
Nadat we besloten hadden om ons wat meer op PEFO te richten, is het bij ORUDE ineens bergafwaarts gegaan. We dachten dat ORUDE alles redelijk op orde had, het systeem (ter herinnering ‘rural community banking') werkt, nieuwe bankmanagers zijn aangesteld etc. Natuurlijk zijn er nog veel opstartproblemen bij de banken, maar dat komt grotendeels doordat mensen niet gewend zijn om te sparen of om uberhaupt met een financieel systeem te werken. Al met al is het een beproefd concept dat moet kunnen werken. En toen... was het geld op bij ORUDE. Hoe het nu precies komt (financieel mismanagement, een grote donor die ermee stopt) weten we niet, feit is dat het een stuk rustiger is op kantoor. Bovendien is onze Taiwanees-Amerikaanse vriend Kai, net als wij vrijwilliger, op vakantie, dus nu is het helemaal stil daar. We zullen zien hoe dit de komende tijd gaat lopen.

De meeste tijd van de week zitten we nu bij PEFO. Dit betekent wel 4 keer per dag de nijl (brug+dam) over. In Nederland gaat het mbt verkeer vaak over fijnstof, ik kan je vertellen dat het hier niet fijn is. De dikke zwarte rookwolken uit bijna iedere auto ongeacht het bouwjaar, maken vooral het stukje op de brug en de dam niet echt prettig. Ik hoor jullie denken: Waarom fietsen jullie daar dan vier keer overheen? Maar daar is een goede verklaring voor: er moet natuurlijk ook geluncht worden! Er zit (vanuit PEFO) net aan de andere kant van de nijl namelijk een tankstation annex restaurant waar je o.a. prima cheeseburgers kan eten.
Het werk bij PEFO was de laatste weken een beetje frustrerend. Paul zou met een businessplan voor de stenenpersmachine aan de gang gaan en Joost zou de boerderij aanpakken. Het duurde echter allemaal erg lang (nu is dat vrij normaal), maar we hadden ook het idee dat we tussen het wal en het schip vielen en dat er helemaal niks gebeurde. Gelukkig hebben we een goed gesprek gehad en gaan we nu overal zelf maar achteraan, ookal gaan we dan misschien voor sommigen als een olifant door de porseleinkast.

De frustratie kwam trouwens naar boven toen de laptop het een tijdje niet deed, daarvoor konden we ons nog wel redelijk bezighouden met een (access)model dat we voor de administratie aan het maken zijn. Door een schok op het electriciteitsnet ging de adapter kapot, kan gebeuren. Dus wij de volgende dag bij een computershop een nieuwe gekocht. Nog diezelfde avond, een knal en een rookwolk in de huiskamer... Nieuwe adapter ontploft. Wij terug naar de pc shop, (natuurlijk) geen garantie op ‘powerfailure'. Of we weer een nieuwe wilden kopen, nou mooi niet dus. Na een hoop stennis getrapt te hebben wilden ze ‘m uiteindelijk wel repareren. Het zou echter wel een aantal dagen duren; dat moet dan maar... Einde van de week was ie klaar, toen we daar aankwamen bleek dat ze allebei gefixt waren, voor niks. Prima dus.

Via PEFO zijn we een voetbal team aan het trainen. Het zijn jongens van de school achter het kantoor. In het begin verliep het een beetje stroef: veel te laat (vrij normal hier), lage opkomst, weinig serieus. Maar ik moet zeggen dat het de laatste weken erg goed gaat. Niet iedereen is even goed, maar de opkomst is hoog en ze komen min of meer op tijd. Leuk om hun enthousiasme te zien en ook leuk dat ze daadwerkelijk dingen van ons oppikken.
We wilden echter ook wel eens met een iets hoger niveau meedoen en dan het liefst op een beetje fatsoenlijk veld. Dus gingen we met een gast mee die ons al vaker had gevraagd om mee te doen. De training bleek echter alleen een partijtje te zijn en het veld was minstens zo slecht als bij PEFO, dat viel dus een beetje tegen. Joost deed niet mee, want die had een beetje last van z'n knie, maar Paul had er wel zin in. Het liep echter uit op een grote deceptie... Op een gegeven moment speelt een aanvaller de bal te ver voor zich uit en paul stapt in op de bal af te pakken. De aanvaller kan echter niet meer remmen, hij heeft gewooon gympies aan, en glijdt keihard door op Pauls been. AU! Veel pijn en meteen een blauwe scheen, bovendien is de rechter enkel er ook niet best aan toe. Volgende dag toch maar even naar de kliniek, een avontuur op zich!
We waren zo aan de beurt en ook zo weer weg bij de eerste arts. 'Wat is er aan de hand?' 'Enkelblessure met voetbal.' 'Oke, daar gaan we een foto van maken.' En toen konden we naar de volgende, de röntgenfoto. Werden we ook binnen 5 minuten geholpen. Maar toen begon het wachten, toch zeker wel een uur... Nadat er een dokter bij was geweest die niet zo goed wist wat hij er mee aan moest, kregen we dokter Sam. Die had er meer kaas van gegeten, dus gingen we (alweer) naar een nieuw kamertje. We begrepen er iets met de banden was en misschien met het kraakbeen, dus wij dachten tape en/of rekverband en we gaan weer. Ze nemen hier echter liever het zekere voor het onzekere, dus Pauls enkel zit nu in het gips voor 3 weken! (Gips zal bovendien wel duurder zijn dan een rekverbandje). Hoewel het met de pijn meevalt, is het al met al knap lastig om zo ergens naar toe te gaan.

Toch zijn we afgelopen zaterdag naar Kampala gegaan om de interland tussen Uganda en Burundi te bekijken. Gelukkig waren we met een man of 6, zodat we met een huurauto konden gaan. Een stuk makkelijker dan in de Matatu met een gipsen voet. De animo voor de wedstrijd viel een beetje tegen (Ugandezen preferen de Premierleague), het stadion was dan ook voor hoogsten een derde gevuld. Desalniettemin was het een spectakel! De eerste helft was nog een beetje mat, maar toen Uganda eenmaal met 2-0 voorstond ging het los. De vuvuzela (zuid-afrikaanse toeter) kwam te voorschijn en we zagen ugandezen in iets wat verdacht veel op een polonaise leek. Uganda won uiteindelijk met 4-0.

We blijven ons hier wel vermaken, door de weeks werken en in het weekend op stap of ergens heen. Met Pasen zitten we bij Theo in Wakiso, even relaxen. Verder zullen we nog wel wat leuke activiteiten ondernemen (o.a. raften!) maar dat is even wachten tot Pauls gips er af is. Eind april krijgen we zelfs bezoek uit Nederland! 25 april komt Soraya; 29 april Pauls moeder en zus; en 2 mei komen Joosts ouders. We kijken er naar uit!

Voor nu, iedereen alvast fijne Paasdagen en tot snel!

Groeten Paul en Joost.

PS smsjes komen er nog steeds erg slecht doorheen, dus wees niet boos als we niet reageren!