Na Pauls update is het nu de beurt aan mij. Sorry dat het zo lang geduurd heeft, maar we zijn ook ‘gewoon’ aan het werk dus we wachten totdat we weer veel te melden hebben zoals nu. Alle reacties worden in ieder geval erg gewaardeerd!

Wat Paul al vertelde: ik heb me wat betreft het werk voornamelijk gericht op de boerderij. Ja, ik weet het: Het bloed kruipt waar het niet gaan kan.. En ook al ben ik geen expert, een beetje boerenwijsheid heb ik nog wel. Dus kleine aanpassingen kan ik wel suggereren. Verder is het een zaak van dingen aandragen die ze vooral zelf moeten doen. Hierbij helpt het voorbeeld van de boerderij van Theo Groot een heleboel. Ik ben blij om te zeggen dat er aardig wat veranderingen zijn en dat ook de manager van de boerderij erin meedenkt. En om dit door te zetten gaan een aantal mensen van PEFO op training bij de boerderij van Theo, zodat de veranderingen ook doorgaan als Paul en ik hier weg zijn.

Als je de grannies ziet weet je waarom we hier gekomen zijn. Veel mensen hebben het niet makkelijk hier. Maar als je op je oude dag, zonder enig vast inkomen en in hele slechte omstandigheden, nog voor een heel stel klein-kinderen moet zorgen omdat je eigen kinderen gestorven zijn, aan bijvoorbeeld AIDS, of simpelweg vertrokken zijn en de kids hebben achtergelaten, dan heb je het zeker niet makkelijk. Ondanks al deze problemen zijn ze ontzettend enthousiast, gastvrij en willen ze er, samen met PEFO, echt wat van maken.(zie foto)

Wat veel indruk gemaakt heeft is de bijeenkomst van de grannies in Butiki. Ik was meegegaan om wat vragen te stellen over het varkensproject wat PEFO heeft. Het principe is dat ze een drachtig varken krijgen om zelf inkomen te kunnen genereren. Vervolgens geven ze een of twee biggen terug, zodat PEFO hiermee weer verder kan. Ik wilde dit project graag evalueren om te kijken of het voor beide partijen wel zo gunstig is.

Dan de andere kant van Uganda... Er is bij ons huis ingebroken, nou ja niet echt ingebroken. Er zijn twee laptops door het raam weggevist. Niet onze laptop gelukkig, alleen wel mijn schoenen! Geen wereldramp, maar wel irritant! Nu gebeurt dit overal op de wereld, maar wat het vooral vervelend maakte, was het proces erna. Nadat we het ontdekt hadden, zijn we meteen aangifte gaan doen. Een collega zei nog: “Good luck, you’ll need it.”
De eerste ochtend ging eigenlijk vrij soepel. Buiten het feit dat er geen enkel formulier was en dat we dus alles maar zelf moesten bedenken en aandragen wat er in onze verklaring moest staan (moet de datum er ook niet op, meneer?). De rechercheur kwam zelfs de plaats delict opnemen en uittekenen. De volgende dag zouden we de aangifte op kunnen halen, en toen begon het. Of we even 60.000 (ruim 30 euri) p.p. wilden betalen. Na wat onderhandelen was het 60.000 totaal. Desalniettemin had de vrouw die het uit zou typen nog geld nodig om te printen. Bovendien wilden ze er een brief van maken aan onze verzekering in plaats van gewoon een politierapport. Er was een man(de chef denk ik) die precies zei wat we nodig hadden, toen we dit echter tegen die anderen zeiden, begonnen ze te mekkeren dat ze hun werk niet konden doen als we zo kritisch waren... Over twee dagen zou het wel klaar zijn. Twee dagen later, weer een andere kerel, wist van niks. Maar hij zou zorgen dat het de volgende dag om 10 uur klaar zou liggen. Volgende dag, die kerel nergens te bekennen, en de andere zei dat we toch alledrie apart moesten betalen. Uiteindelijk hebben de twee dames van wie de laptops gestolen waren zelf een aangifte opgesteld naar voorbeeld van een andere. Maar daar klopte natuurlijk niks van en ze wilden hem niet ondertekenen of afstempelen tenzij er betaald werd, uiteraard. Ondertussen was het bijna koninginnedag en moest ik naar Kampala en daarna het bezoek uit Nederland ontvangen. Toen ik terugkwam lagen er twee kopietjes van een aangifte voor me, ik mocht echter niet vragen hoe ze er aan gekomen waren, dan werden ze meteen weer pissig. Al met al was die politie nog vervelender dan die hele diefstal en is maar weer gebleken dat armoede niet het enige probleem van dit land is.

Nu de leukere berichten: Koninginnedag en het bezoek van Dick en Anja. Over koninginnedag hoef ik niet zoveel meer te zeggen, dat heeft Paul al gedaan. Het was inderdaad hartstikke leuk om het een keer te vieren op een ambassade. De Grolschjes, bitterballen en haring gleden makkelijk naar binnen. Volgende dag, niet helemaal fris, nog wat rondgelopen in Kampala en daarna naar Theo. Die had bezoek uit Zuid-Afrika, wat goed uitkwam, want die had nog wel wat tips voor onze reis.
Op 2 mei kwamen Dick en Anja aan. Natuurlijk kwamen ze ongeveer als laatste van hun vliegtuig de wachtruimte inlopen, maar het was hartstikke leuk om ze weer te zien. Na veel bijkletsen en oa. oranjespullen in ontvangst genomen te hebben, hebben we op maandag de boerderij van Theo bekeken en zijn Dick en ik nog even meegegaan naar Kampala. De volgende dagen stond de trip naar het westen op het programma. Met de gebruikelijke (Afrikaanse) vertraging vertrokken we op dinsdag naar Mbarara, inmiddels wel de tweede stad van Uganda. Onderweg daar naartoe nog even op de evenaar gestopt voor een bakkie, een foto en wat souveniers. Onderweg genoten van het landschap en een zebra gezien, die was alleen we aangereden..

Vanaf Mbarara gingen we richting Queen Elisabeth. Het landschap veranderde in steeds meer bananen- en theeplantages en meer heuvels, een hele mooie omgeving. Vlak voor het park gingen we een bakkie doen bij King Fisher dat een fantastisch uitzicht heeft. De heuvels houden op en je kijkt uit over een grote vlakte, Queen Elisabeth Park. Voordat we het park inreden, werden we begroet door een stel bavianen. Een was wel heel enthousiast, hij gaf Anja een heuze piepshow :D. Het park was behoorlijk nat en een stuk groener dan de vorige keer, bovendien was het behoorlijk bewolkt. We verbleven in Mweya lodge, heel erg chique, een schitterend uitzicht over het water en een wrattenzwijntje dat vrolijk in de tuin aan het grazen was. ’s Middags stond de game-drive op het programma en gelukkig was het opgeklaard. Vrij veel dieren gezien, waaronder een hele groep olifanten die de weg blokkeerden, wel geteld één leeuw en verder een heleboel zwijntjes en hertachtigen. Volgende ochtend de boottrip gedaan in een klein bootje van het hotel waardoor we heel dichtbij de kant konden komen. Het was stralend weer en we zagen bijzonder veel dieren (kroko’s, nijlpaarden, olifanten, buffels en heel veel vogels). Hierna zijn we vertrokken richting Fort Portal waar we de laatste avond van de trip verbleven, een mooie route langs de Rwenzori bergen. In Fort Portal verbleven we in een leuk guesthouse met uitzicht op de bergen (als je goed tussen alle bomen in de tuin doorkeek). Het is van een Brit(Morris) en een Nederlandse(Ingrid). ’s Avonds gezellig gegeten daar samen met de andere gasten aan een grote tafel. Morris is een goede gastheer die niet snel stilvalt. Vrijdag weer richting Theo’s boerderij, maar eerst nog even een stukje land van hem bekeken vlakbij FP. Mooie locatie: op een heuvel met schitterend uitzicht. Hij ziet zichzelf hier wel wonen na z’n pensioen.

Op zaterdag zijn we door Mozes opgehaald om naar Jinja te gaan. Leuk om te laten zien waar ik de meeste tijd doorbreng. Op verzoek een iets minder druk programma (we komen ook voor onze rust hè!). Maar in en rond Jinja toch veel gezien, Mill Hill huis, Bujigali falls, het centrum en de markt, en een stel leuke plekjes om te eten en een wedstrijd van ons voetbalteam. Wat natuurlijk niet mocht ontbreken is PEFO: de boerderij en brickmachine, de huisjes en de grannies, en het kantoor. Een dag die volgens mij wel indruk heeft gemaakt.

Op dinsdag en woensdag zijn we richting het oosten gereden, Tororo, Mbale en Sipi Falls. Ome Jac (Dick’s oudste broer) heeft hier in de jaren zeventig gezeten als missionaris. Via Tororo kwamen we in Mbale bij een Nederlandse missoinaris terecht en daar hing zelfs nog een foto van Jac aan de muur! Grappig dat er na meer dan dertig jaar nog sporen zijn achtergebleven.
Op naar Sipi, daar verbleven in een hut met uitzicht op de grootste waterval daar, heel mooi. Volgende ochtend een wandeling (behoorlijk klimmen!) langs de andere watervallen en koffieplantages gemaakt, echt schitterend.

Op vrijdag richting het vliegveld (met natuurlijk vertraging, maar ook verschrikkelijk slecht weer). Het was alweer tijd om afscheid te nemen. Vreemd gevoel, maar een hele leuke tijd gehad.

Tot zover mijn update, de volgende zit er alweer aan te komen. Met o.a.: raften, gulu&kitgum en het grote paul-en-joost-afscheidsfeest.