Filmpjes

Wij hebbengedurende onze reis nog een aantal filmpjes gemaakt die wij jullie niet willen onthouden! Enjoy!

Cape Agulhus: http://www.youtube.com/watch?v=P2zzqajMe5U

Drakensberg: http://www.youtube.com/watch?v=5fovsc5kxp4

Fifa Fan Fest: http://www.youtube.com/watch?v=iruGkfqiB4w

Toet: http://www.youtube.com/watch?v=kXjzdtrWGEw

Victoria Falls: http://www.youtube.com/watch?v=x2xgUt9Nyfg

Bungee Cerla: http://www.youtube.com/watch?v=sTkJcCz8XL8

Bungee Joost: http://www.youtube.com/watch?v=X8LkJGct0FQ

Bungee Paul: http://www.youtube.com/watch?v=BRa9wCs8OcQ

Zuidelijk Afrika Deel 2 & The End

Na lange tijd is het voor ons weer eens tijd om een verslag te doen van het vervolg van onze geweldige reis door zuidelijk afrika.

We waren gebleven in Jeffrey's Bay waar de mannen een poging gedaan hadden om de golven te trotseren op een paar surfplanken. De dag hierna zijn wij vertrokken richting Swellendam, een lange rit maar nu waren we al best dichtbij Capetown voor de halve finale.

Volgende dag in Capetown aangekomen was Dhr. Van Hooijdonk zo aardig om zijn garage als slaapplek voor ons beschikbaar te stellen. Hij woont in Capetown voor een half jaar voor zijn stage in een super groot huis met 7 andere gasten. Na ons te hebben geinstalleerd, zijn we naar het Fifa Fan Fast in de binnenstad gegaan. Leuk feestje hier voor de wedstrijd, waar Joost met zijn ‘hoog-houdt-kunsten' op het grote podium nog een paar mooie prijzen had gekregen. Hierna liep iedereen richting het stadion voor de wedstrijd. Zoals we ook bij de 1/8 finale gedaan hadden, zijn wij voor het stadion gaan staan om te kijken of we kaarten belachelijk goedkoop konden krijgen. Uiteindelijk hadden we het toch weer voor elkaar gekregen om 3 kaarten te kopen voor ongeveer een 1/3 van de normale prijs! De wedstrijd was geweldig om weer mee te maken, maar helaas bleek later dat Joost in de 2^e helft het stadion was uitgezet omdat zijn kaartje gestolen bleek te zijn. Flink balen, maar dit hebben we daarna goed kunnen wegfeesten in Tommy's Bar samen met Yoep van het Hek, Guusje en Hans van Breukelen. Cerla heeft zelfs nog een legendarisch gesprek met Hans kunnen hebben ;)

Na het doordringen tot de finale moesten wij in een aantal dagen dus weer terug naar Johannesburg. Dag na de finale zijn we echter eerst nog even naar de Tafelberg geweest, wat een geweldig uitzicht! Onderweg naar Oudshoorn zijn we nog even naar het laagste punt in Zuid Afrika geweest (Cape Agulhas) waar tot onze verbazing geen pinguins te zien waren ;) Aangekomen in Oudshoorn zijn we nog naar een cheetahpark geweest waar Paul nog met 4 kleine cheta's mocht spelen. Die avond hebben Joost en Paul een mixed grill gegeten met krokodil, struisvogel, springbok en kudu, heerlijk!!

Aangekomen in Johannesburg hebben we een bezoek gebracht aan het Apartheidsmuseum. Volgende dag stond alles in het teken van de finale. Eerst zijn we naar ons hostel gegaan wat een hele ervaring was want deze lag midden in een township. Voor de wedstrijd hebben we nog erg veel dingen meegemaakt, namelijk het binnenlullen tot het oranjefeest, live in de uitzendig van SABC (NOS van Zuid Afrika) de presentator een holland vlaggetje geven, Sonja Barend versieren, gele en rode kaarten uitgedeeld en verschillende politie taxi's. De wedstrijd hebben we weer gekeken in het Fifa Fan Fest, wat even zoeken was, omdat er voor deze wedstrijd nergens kaarten meer te krijgen waren. We weten allemaal hoe het afgelopen is en wij zijn na de wedstrijd meteen huilend naar ons bedje gegaan....

De volgende dag moesten we na 5500km onze Shark weer inleveren en vervolgden we onze reis naar Gabarone in Botswana. Via Francistown en een hoop pech met de bussen zijn we eindelijk in Kasane aangekomen. Hier hebben we een safari gedaan in het dichtbijzijnde national park. Voor Cerla was dit de eerste keer en voor Joost en Paul was het de laatste kans om de leopard nog te vinden (als laatste van de Big Five). En ja hoor, we hebben er 2 gezien!! Na de safari hebben we lekker bij het zwembad gezeten en eind van de middag gingen we nog een mooie boottocht maken waar we grote groepen olifanten de rivieren over zagen steken.

De volgende dag zijn we met een klein bootje naar de grens van Zambia gegaan waarna we naar Livingstone zijn gereden. Hier zijn we de eerste avond eens flink gaan stappen met oude bekenden uit Gabarone wat betekende dat we de dag erna enkel naast het zwembad hebben gelegen. Volgende dag zijn we de beroemde Victoria Falls gaan bekijken, geweldig natuurgeweld en gegarandeerd een nat pak. Wat al een tijdje op de planning stond, kwam in Livingstone ook eindelijk tot werkelijkheid, bungeejumpen! Er is een brug vlakbij de Victoria Falls, tussen Zambia en Zimbabwe, waar je vanaf kan springen, wel 111m hoog!! We zijn alle 3 gegaan wat schitterende foto's en filmpjes heeft opgeleverd!

Die dag zijn we nog doorgegaan naar Lusaka want Cerla zou daarvandaan terug gaan naar Johannesburg en van daaruit weer naar Nederland vliegen. Joost en Paul zijn die dag ook meteen doorgegaan naar Mpulungu om daar een ferry over Lake Tanganyika naar Tanzania te pakken. Aangekomen bleek dat de ferry deze week niet zou gaan wat voor ons een probleem in de planning opleverde. Wel ging er nog een vrachtschip naar Burundi (afgeraden om daarheen te gaan qua veiligheid) welke we uiteindelijk toch maar genomen hebben. Samen met een Canadees, Italiaanse en Spanjaard hebben we 2 dagen op het water gezeten, mooie uitzichten, lekker zonnetje en Tom Cruise dvd's. Aangekomen in Bujumbura, de hoofdstad van Burundi, hebben we meteen een bus gepakt naar Kigali (hoofdstad van Rwanda). Echter bij de grens stond ons een nieuw probleem te wachten, we mochten er niet in.... We zouden minimaal 2 dagen in het onveilige Burundi moeten blijven om een aanvraag tot visum te doen. Niet echt wenselijk, maar na een half uur tegen de ambtenaar kletsen en flink geld betalen (gaat het hier dan uiteindelijk altijd om) hebben we toch een visum gekregen om Rwanda in te gaan. In Kigali zijn we de eerste avond gaan stappen en hebben we voor de rest de stad verkend en zijn we naar het genocide memorial geweest, wat heel erg indrukwekkend was.

Hierna stond de terugkeer naar Uganda weer op de planning. Vanuit Kabale zijn we naar Lake Bunyonyi gegaan samen met de Canadees. Bij dit lake hebben we heerlijk kunnen relaxen en zijn we paar keer met de roeiboot het water opgegaan. Na 3 dagen languit zijn we weer op weg gegaan naar Kampala waar we de laatste dingen voor onze terugvlucht nog konden regelen. Ook zijn we nog een paar dagen in Jinja geweest om te kijken hoe het met iedereen gaat. Bij onze organizatie, PEFO, was er inmiddels veel gebeurd en het was heel erg mooi om te zien dat ze zich goed aan het ontwikkelen zijn en dat onze aanbevelingen toch nog te zien zijn!

Ons avontuur in Afrika zit er nu op. Geweldige ervaringen, moeilijke momenten, mooie natuur, belevenissen, pech, etc. We hebben de afgelopen maanden zoveel gedaan en beleefd en dit zal ons zeker altijd bij blijven staan. Toch staan er thuis ons allebei weer nieuwe uitdagingen te wachten waar we weer met volle passie en enthousiasme ons nu in gaan storten!

WK in ZA deel 1

Weer ff een update uit Zuid-Afrika, ze zijn schaars dat weten we. Maar tussen de WK-wedstrijden door willen we ook zoveel mogelijk van het land zien, dus dan blijft er weinig tijd over om te internetten…

We waren gebleven in Pretoria, waar we een auto zochten. Na goed zoeken zijn we een betaalbare middenklasser tegengekomen. Toen die afgeleverd werd bleek het een Chevrolet Spark te zijn, niet echt ruim voor drie gasten dus. Al met al moet gezegd worden dat de Shark, zoals ie al snel werd genoemd, zich dapper door ZA beweegt.

Vanuit Pretoria zijn we eerst een stukje in noordelijke richting gegaan, naar een opvangpark voor olifanten. Dit werd aangeraden door Ben, een oude bekende van Theo, waar we de avond daarvoor een hapje gegeten hadden.
De olifanten worden in dit park opgevangen om ze uiteindelijk weer in het wild uit te zetten. Ze zijn erg vertrouwd met mensen en daarom konden we oa. hand-in-slurf lopen en kregen we als afsluiter een zuigzoen!

De volgende stop was Harrismith (vernoemd naar ene Harry Smith…) beetje een vaag stadje, waar het ‘s nachts tegen het vriespunt was. De dag erna snel door naar Escourt van waaruit we een trip in het Drakensberggebied hadden gepland. Maar belangrijke dingen eerst: Oranje kijken. In een riante bungalow hebben we onder het genot van een paar Hansa pilsjes Nederland zien winnen van Kameroen.
Drakensberg is niet een bizar hoog gebergte maar het landschap is schitterend: uitgestrekte grasheuvels afgewisseld met imposante rotspartijen. We hebben er een lange hike gemaakt en op “quads” gereden.
Ondertussen naderde de achtste finale alweer, dus op naar Durban. Het duurde ff voordat we een hostel gevonden hadden en daarom misten we het grootste deel van Engeland-Duitsland. Bij de 3-1 zijn we dan ook maar verder gegaan met het opzetten van de tent…
En toen Nederland-Slowakije. Al op tijd de stad ingelopen (Durban is vrij mooi) en naar het Oranje-feest aan het strand. We hadden nog geen kaartjes voor de wedstrijd, de kaartjes die voor $100 aangeboden werden, waren ons iets te veel geld. Desalniettemin toch meegelopen in de optocht naar het stadion. Daar bleken nog meer kaartjes te koop, uiteindelijk zaten we voor 500rand pp (minder dan de helft van de kostprijs) in het stadion! Helaas niet in een Oranjevak, we kregen al gauw commentaar als we te enthousiast waren. (Sit down, please!) Dus 2e helft stonden we te feesten bij andere Hollanders vlak langs het veld. We hebben de overwinning uiteraard goed gevierd ‘s avonds.

Er moesten flink wat kilometers gemaakt worden om op tijd in Port Elizabeth te zijn voor de kwart finale. Maar de volgende dag veel te laat weggereden (natuurlijk). Eerst gestopt in Umkomaas, een van de 10 beste plekken ter wereld om te duiken. Helaas was de zee te wild om te duiken en zijn we snel verder gegaan. Mthata (of Umtata) stond ook nog op ons lijstje, waar het Nelson Mandela museum is gevestigd. Op 1 juli (Joost zijn verjaardag) zijn we de dag begonnen met dit museum, erg indrukwekkend. Het was nog een behoorlijk stuk naar PE, dus hebben we die dag veel kilometers gemaakt. Onderweg zijn we wel nog even langs Coffee Bay en The Hole in the Wall gereden. Een enorme rotspartij net iets uit de kust waar een gat in gesleten is door de oceaan. Erg mooi, het was echter wel een verschrikkelijk slechte weg (Ugandese kwaliteit) daarheen, die het uiterste van onze Shark vroeg. ’s Avonds hebben we Joosts verjaardag dan nog goed gevierd in East London.
We zouden vroeg vertrekken richting PE, misschien konden we nog kaarten regelen, maar half 7 werd half 10. Bovendien moesten we na 100 km weer rechtsomkeerd omdat een van ons z’n paspoort was vergeten. Uiteindelijk hebben we het eerste kwartier van de wedstrijd op de radio geluisterd (in het Afrikaans). De rest wel op tv kunnen kijken en na de wedstrijd het FIFA Fanfest op z’n kop gezet en nog de kroeg in. Laten we zeggen dat ze niet erg blij waren toen we ’s nachts terugkwamen bij het hostel.

De laatste twee dagen hebben we vertoefd in Jeffreys Bay. De eerste dag een beetje herstellen en bijkomen van het Oranje feest en de tweede dag flink in actie gekomen bij de surflessen. Het ging nog niet vlekkeloos, maar we hebben de smaak te pakken.

Nu op naar Cape Town voor de halve finale!

Groeten vanuit het baie lekkere Zuid Afrika.

P.S. Ons nummer hier is +27717444307

Zuid Afrika!!

Hallo mensen,

Weer even een korte update van ons!

Inmiddels zijn we aangekomen in Pretoria in Zuid Afrika na een lange reis. We zijn begonnen met onze reis vanuit Wakiso naar Arusha in Tanzania. Deze busreis duurde 20 uur. Daar aangekomen werden we opgevangen door een kennis die ons een goedkoop hostel kon aanwijzen bij de nonnetjes. Daarna zijn we gaan kijken voor een safari omdat Arusha bekend staat om de Serengeti en de Ngorongoro, twee geweldig mooie parken. Echter de prijzen zijn hoog maar na lang onderhandelen hadden we toch een 2-daagse trip kunnen regelen. De eerste dag zijn we naar de Manyara gegaan, waar we weer veel beesie hebben kunnen bekijken (olifanten, giraffes, zebra's, nijlpaarden, etc. etc.) Daarna zijn we naar de camping gebracht en had de kok lekker wat eten gemaakt. De volgende ochtend heel vroeg weer op pad naar de Ngorongoro krater, een dal van 600mvele km2's groot. Geweldig om te zien qua natuur, maar ook qua beesten want we hebben hier eindelijk de hyena, de cheetah, de mannelijke leeuw en de neushoorn weer van ons lijstje kunnen halen.

De dag erna zijn we per bus vertrokken naar Dar es Salaam, de hoofdstad van Tanzanie. Na 10 uur kwamen we daar aan en we kwamen precies gelijk aan met Cerla, die vanaf daar 6 weken met ons gaat meereizen. De volgende dag hebben we onze visa's en de treintickets geregeld en zijn we op de boot naar Zanzibar gegaan. Een aantal dagen zand, muggen, blauwe zee, voetbal en de nodige pilsjes hebben ons heerlijk doen ontspannen.

Na 5 dagen Zandzibar zijn we weer terug gegaan naar Dar es Salaam om de trein naar Zambia te nemen. We hadden een coupe geboekt voor 4 inclusief bedden, omdat deze treinreis ongeveer 40 uur zou gaan duren als het meezit. Na 45 uur kwamen we aan in Zambia en hier hebben we meteen de bus gepakt naar Lusaka, de hoofdstad van Zambia. De volgende dag weer de volgende bus die ons in 20 uur via Zimbabwe naar Pretoria in Zuid Afrika zou brengen.

Hier in Pretoria zijn we de eerste dag meteen maar goed begonnen en hebben we in een Deens kamp de wedstrijden bekeken. Geweldige sfeer, mensen en goed bier, dus wat wil je nog meer. We zijn zelfs geinterviewd door het AD:

http://www.ad.nl/ad/nl/1044/Sportcolumnisten/article/detail/490813/2010/06/19/Een-Afrikaanse-wereld-van-uitersten.dhtml

De nacht hebben we doorgebracht in ons tentje. Ondanks dat het overdag lekker zonnig en warm is, koelen de nachten, omdat het hier winter is, ontzettend af en kan zelfs tot het nulpunt komen. Door onze geweldige survival spullen (het aantal biertjes zou hier ook invloed op gehad kunnen hebben) hebben we van de kou niets geen last gehad!

De afgelopen weken hebben we ongeveer 4000-5000 km afgelegd en veel landen gezien. Het paspoort begint vol te raken met stempels. Maar ook de ervaringen zijn geweldig, ieder land heeft weer zijn eigen kenmerken en dat is geweldig om te ervaren. Het is nu enkel nog snel doorreizen, maar na het WK gaan we op de terugreis het ook echt ervaren!

De planning voor ons is om de komende dagen nog in Pretoria te blijven en op zoek te gaan naar een huurauto die te betalen is. Daarna trekken we naar het oosten richting de grens van Mozambique. Voor de 1/8 finale van Oranje trekken we naar Durban waarna we met de auto via de kust naar Capetown gaan. Dit schijnt eengeweldig mooie route te zijn en meegenomen is dat we op deze manier Oranje ook achterna reizen mochten ze iedere keer doorgaan naar de volgende ronde (1/4 finale is in Port Elizabeth en 1/2 finale in Capetown). Hierna zullen we weer plannen gaan maken om weer rustig naar het noorden te reizen richting Uganda want op 4 augustus vliegen Joost en ik dan weer naar Nederland!

We wensen jullie allemaal veel kijkplezier van Oranje en succes met alle dingen waar jullie mee bezig zijn!!!

Groeten, Hetse, Cerla en Paulus

Houdoe

Hoppa!

Daar zijn we alweer met een nieuw verhaal! Het is ook wel nodig want in de afgelopen 3 weken zijn er erg veel dingen gebeurd en voor onze grote reis kunnen we dit jullie nog mooi even melden!

Bijgekomen van ons bezoek en hun geweldig leuke komst, kwamen wij tot de conclusie dat er nog maar 2 weken Jinja/Uganda voor ons op de planning stonden en dat we dus nog veel dingen moesten gaan doen. Die dinsdag zijn we maar meteen begonnen met afvinken, namelijk raften! Jinja staat bekent als DE plek om te raften en het is een van de meest spectaculaire plek ter wereld om dit te doen. Ofwel, dat mochten wij niet missen. In een boot met 4 NL vrouwen (oh god, inderdaad ;p) zijn we de Nijl opgegaan. Na wat oefeningen met de instructeur, zwemmen en omkieperen, mochten we eindelijk beginnen. En hoe, het was meteen een grade 5 (= de zwaarste die we mochten met zo'n boot). Omdat wij de meest extreme route wilden, lagen we dus ook luttele minuten later al in het water. Dit werd de volgende 2 watervallen exact hetzelfde herhaald, de ene keer nog lomper dan de andere keer. Maar daarna kregen we de slag toch aardig te pakken en de rest van de watervallen konden we allemaal, op joost na of gedeeltelijk in de boot blijven zitten. Echt een geweldige ervaring om te doen en goed afgesloten met een hapje en natjes.

De vrijdag erna stond een trip naar het noorden van Uganda op de planning. Paul's verjaardag hebben we vooral doorgemaakt in de bus naar Gulu, maar gelukkig hebben we de verjaardag nog flink kunnen vieren in de plaatselijke bar. De volgende dag hebben we eerst de stad Gulu bekeken, maar er was maar weinig te beleven. Wel viel ons op dat er heel veel NGO's aanwezig waren. 's Middags zijn we met de bus doorgereisd naar Kitgum over een weg die meer leek op een knikkerbaan. Eenmaal aangekomen zijn we opgevangen door Astrid, een Nederlandse die werkt voor het NRC (Norwegian Refugee Council) wat erg actief is in het noorden van Uganda. Die avond hebben we lekker op de veranda over de conflictsituatie en allerlei andere dingen gehad. De volgende dag wilde Astrid ons wel het gebied laten zien, de oude en nog steeds bestaande ‘kampen' en de mensen zelf. Wel moesten we van te voren even tekenen dat als er iets zou gebeuren, we zelf verantwoordelijk zouden zijn... Het was erg indrukwekkend om allemaal te zien!
Op maandag stond onze reis naar Jinja op het programma. Astrid had ons om 7 uur gedropt op het buspark in Kitgum waar een overvolle bus klaarstond om ons te brengen naar Gulu. In Gulu aangekomen, was er geen enkele bus meer voor Kampala. Omdat er weer een nieuw trimester was begonnen op de scholen in Uganda was er geen busvervoer meer. We hebben bijna 3 uur moeten wachten op de volgende bus en hier waren natuurlijk al ontzettend veel mensen op aan het wachten. Het werd dus bijna vechten om binnen te komen, maar gelukkig konden wij plaatsnemen. Na een lange dag reizen waren we uiteindelijk om 10 uur 's avonds weer terug in Jinja.

Vrijdag was onze laatste werkdag bij PEFO. Nog even de laatste dingen overdragen, mensen op weg helpen en de laatste nieuwsbrief nog even bekeken. Eind van middag stond ook onze laatste voetbal wedstrijd op het programma (voor Joost dan...). De jongens wilden nog 1 keer hun kunsten laten zien aan ons en we hebben het goed kunnen afsluiten met een 1-0 overwinning. Joost heeft ook nog zijn momenten kunnen pakken en Paul heeft helaas door zijn enkel alleen van de zijkant zijn inbreng kunnen geven.

Op zaterdag hadden wij een feestje op poten gezet om zo iedereen gedag te zeggen. Overdag zijn we hiervoor inkopen gaan doen want om 5 uur hadden we met ons team afgesproken om afscheid te nemen. Het voetbalteam had speciaal voor ons een meeting gepland op het veld met drinken en eten. Ook hadden ze een mooi aandenken voor ons gemaakt als blijk van waardering. Het heeft ons heel erg goed gedaan om al die tijd de jongens zo te zien genieten van het voetbal en te zien dat ze dingen leren. Daar komt nog bovenop dat ze dit allemaal voor ons geregeld hebben (terwijl ze zelf maar weinig hebben)! Na wat dans en het Wilhelmus (konden ze neurien!!!) zijn we vertrokken.
Voordat ons feestje zou beginnen wilden we nog even ons haar afknippen. Hiervoor zijn we naar het kleine marktje vlakbij ons geweest. Paul begon met standje kort en na een tijdje was Joost ook aan de beurt. Ondertussen waren we een ware attractie geworden voor de locale mensen die het maar wat mooi vonden dat er 2 blanken kaal gemaakt werden. Toen de kapper bij joost alle manen er net af had, viel de stroom uit.... Paul natuurlijk hard lachen, maar Joost moest maar terug komen wanneer de stroom het weer deed.
Na dit spectacel begon ons feestje. We hadden wat extra speakers ingehuurd zodat we lekker herrie konden maken. Er was genoeg vodka aanwezig voor iedereen en er was zelfs een karaoke optreden van Britney (a.k.a. Kai). Hierna zijn we voor de laatste keer in Jinja met iedereen naar de club geweest. Dit is weer een doldwaze avond geworden en we waren net op tijd thuis om de lopers van de Jinja marathon aan te moedigen ;)

Op onze laatste dag in Jinja zijn we begonnen de laatste dingen in te kopen. Deze dag zouden we ook afscheid nemen bij PEFO en ORUDE. PEFO had een lunch voor ons geregeld bij een plaatselijk hotel, dus we hebben daar met de hele staf lekker gezeten. Na het eten kwamen verschillende mensen met hun speech en kregen wij een certificaat ter waardering. Iedereen was erg positief over de dingen die we gedaan hebben en we werden zelfs ‘rolmodellen' genoemd. Doet je goed om ook hier de waardering te krijgen en we moeten maar trost zijn op wat we iedereen hebben kunnen bijbrengen.

Na het moeilijke afscheid van Jinja hebben we de volgende dag al onze spullen ingepakt en zijn we naar Wakiso gebracht, naar de boerderij van Theo Groot. Nog een paar dagen genieten van alle luxe hier en vrijdagmiddag vertrekken we naar Arusha in Tanzania. Hier gaan we de Serengeti en de Kilimanjaro bekijken. 8 juni vertrekken we dan naar Dar es Salaam om Cerla op te halen. 9 juni vertrekken we voor een paar dagen naar Zanzibar om heerlijk op het strand met een biertje in de hand te ontspannen na deze drukke periode. Na de 1^e wedstrijd van het Nederlands elftal zullen we de reis naar Zuid Afrika gaan maken!

Succes met het kijken van NL achter de tv, wij gaan er hier in Afrika op een hele speciale manier van genieten!

Houdoe

P.S. Zodra we een keer een goed internetcafe hebben gevonden met snelle pc's en internet, zullen we nieuwe foto's toevoegen!

Joost: bezoek

Na Pauls update is het nu de beurt aan mij. Sorry dat het zo lang geduurd heeft, maar we zijn ook ‘gewoon’ aan het werk dus we wachten totdat we weer veel te melden hebben zoals nu. Alle reacties worden in ieder geval erg gewaardeerd!

Wat Paul al vertelde: ik heb me wat betreft het werk voornamelijk gericht op de boerderij. Ja, ik weet het: Het bloed kruipt waar het niet gaan kan.. En ook al ben ik geen expert, een beetje boerenwijsheid heb ik nog wel. Dus kleine aanpassingen kan ik wel suggereren. Verder is het een zaak van dingen aandragen die ze vooral zelf moeten doen. Hierbij helpt het voorbeeld van de boerderij van Theo Groot een heleboel. Ik ben blij om te zeggen dat er aardig wat veranderingen zijn en dat ook de manager van de boerderij erin meedenkt. En om dit door te zetten gaan een aantal mensen van PEFO op training bij de boerderij van Theo, zodat de veranderingen ook doorgaan als Paul en ik hier weg zijn.

Als je de grannies ziet weet je waarom we hier gekomen zijn. Veel mensen hebben het niet makkelijk hier. Maar als je op je oude dag, zonder enig vast inkomen en in hele slechte omstandigheden, nog voor een heel stel klein-kinderen moet zorgen omdat je eigen kinderen gestorven zijn, aan bijvoorbeeld AIDS, of simpelweg vertrokken zijn en de kids hebben achtergelaten, dan heb je het zeker niet makkelijk. Ondanks al deze problemen zijn ze ontzettend enthousiast, gastvrij en willen ze er, samen met PEFO, echt wat van maken.(zie foto)

Wat veel indruk gemaakt heeft is de bijeenkomst van de grannies in Butiki. Ik was meegegaan om wat vragen te stellen over het varkensproject wat PEFO heeft. Het principe is dat ze een drachtig varken krijgen om zelf inkomen te kunnen genereren. Vervolgens geven ze een of twee biggen terug, zodat PEFO hiermee weer verder kan. Ik wilde dit project graag evalueren om te kijken of het voor beide partijen wel zo gunstig is.

Dan de andere kant van Uganda... Er is bij ons huis ingebroken, nou ja niet echt ingebroken. Er zijn twee laptops door het raam weggevist. Niet onze laptop gelukkig, alleen wel mijn schoenen! Geen wereldramp, maar wel irritant! Nu gebeurt dit overal op de wereld, maar wat het vooral vervelend maakte, was het proces erna. Nadat we het ontdekt hadden, zijn we meteen aangifte gaan doen. Een collega zei nog: “Good luck, you’ll need it.”
De eerste ochtend ging eigenlijk vrij soepel. Buiten het feit dat er geen enkel formulier was en dat we dus alles maar zelf moesten bedenken en aandragen wat er in onze verklaring moest staan (moet de datum er ook niet op, meneer?). De rechercheur kwam zelfs de plaats delict opnemen en uittekenen. De volgende dag zouden we de aangifte op kunnen halen, en toen begon het. Of we even 60.000 (ruim 30 euri) p.p. wilden betalen. Na wat onderhandelen was het 60.000 totaal. Desalniettemin had de vrouw die het uit zou typen nog geld nodig om te printen. Bovendien wilden ze er een brief van maken aan onze verzekering in plaats van gewoon een politierapport. Er was een man(de chef denk ik) die precies zei wat we nodig hadden, toen we dit echter tegen die anderen zeiden, begonnen ze te mekkeren dat ze hun werk niet konden doen als we zo kritisch waren... Over twee dagen zou het wel klaar zijn. Twee dagen later, weer een andere kerel, wist van niks. Maar hij zou zorgen dat het de volgende dag om 10 uur klaar zou liggen. Volgende dag, die kerel nergens te bekennen, en de andere zei dat we toch alledrie apart moesten betalen. Uiteindelijk hebben de twee dames van wie de laptops gestolen waren zelf een aangifte opgesteld naar voorbeeld van een andere. Maar daar klopte natuurlijk niks van en ze wilden hem niet ondertekenen of afstempelen tenzij er betaald werd, uiteraard. Ondertussen was het bijna koninginnedag en moest ik naar Kampala en daarna het bezoek uit Nederland ontvangen. Toen ik terugkwam lagen er twee kopietjes van een aangifte voor me, ik mocht echter niet vragen hoe ze er aan gekomen waren, dan werden ze meteen weer pissig. Al met al was die politie nog vervelender dan die hele diefstal en is maar weer gebleken dat armoede niet het enige probleem van dit land is.

Nu de leukere berichten: Koninginnedag en het bezoek van Dick en Anja. Over koninginnedag hoef ik niet zoveel meer te zeggen, dat heeft Paul al gedaan. Het was inderdaad hartstikke leuk om het een keer te vieren op een ambassade. De Grolschjes, bitterballen en haring gleden makkelijk naar binnen. Volgende dag, niet helemaal fris, nog wat rondgelopen in Kampala en daarna naar Theo. Die had bezoek uit Zuid-Afrika, wat goed uitkwam, want die had nog wel wat tips voor onze reis.
Op 2 mei kwamen Dick en Anja aan. Natuurlijk kwamen ze ongeveer als laatste van hun vliegtuig de wachtruimte inlopen, maar het was hartstikke leuk om ze weer te zien. Na veel bijkletsen en oa. oranjespullen in ontvangst genomen te hebben, hebben we op maandag de boerderij van Theo bekeken en zijn Dick en ik nog even meegegaan naar Kampala. De volgende dagen stond de trip naar het westen op het programma. Met de gebruikelijke (Afrikaanse) vertraging vertrokken we op dinsdag naar Mbarara, inmiddels wel de tweede stad van Uganda. Onderweg daar naartoe nog even op de evenaar gestopt voor een bakkie, een foto en wat souveniers. Onderweg genoten van het landschap en een zebra gezien, die was alleen we aangereden..

Vanaf Mbarara gingen we richting Queen Elisabeth. Het landschap veranderde in steeds meer bananen- en theeplantages en meer heuvels, een hele mooie omgeving. Vlak voor het park gingen we een bakkie doen bij King Fisher dat een fantastisch uitzicht heeft. De heuvels houden op en je kijkt uit over een grote vlakte, Queen Elisabeth Park. Voordat we het park inreden, werden we begroet door een stel bavianen. Een was wel heel enthousiast, hij gaf Anja een heuze piepshow :D. Het park was behoorlijk nat en een stuk groener dan de vorige keer, bovendien was het behoorlijk bewolkt. We verbleven in Mweya lodge, heel erg chique, een schitterend uitzicht over het water en een wrattenzwijntje dat vrolijk in de tuin aan het grazen was. ’s Middags stond de game-drive op het programma en gelukkig was het opgeklaard. Vrij veel dieren gezien, waaronder een hele groep olifanten die de weg blokkeerden, wel geteld één leeuw en verder een heleboel zwijntjes en hertachtigen. Volgende ochtend de boottrip gedaan in een klein bootje van het hotel waardoor we heel dichtbij de kant konden komen. Het was stralend weer en we zagen bijzonder veel dieren (kroko’s, nijlpaarden, olifanten, buffels en heel veel vogels). Hierna zijn we vertrokken richting Fort Portal waar we de laatste avond van de trip verbleven, een mooie route langs de Rwenzori bergen. In Fort Portal verbleven we in een leuk guesthouse met uitzicht op de bergen (als je goed tussen alle bomen in de tuin doorkeek). Het is van een Brit(Morris) en een Nederlandse(Ingrid). ’s Avonds gezellig gegeten daar samen met de andere gasten aan een grote tafel. Morris is een goede gastheer die niet snel stilvalt. Vrijdag weer richting Theo’s boerderij, maar eerst nog even een stukje land van hem bekeken vlakbij FP. Mooie locatie: op een heuvel met schitterend uitzicht. Hij ziet zichzelf hier wel wonen na z’n pensioen.

Op zaterdag zijn we door Mozes opgehaald om naar Jinja te gaan. Leuk om te laten zien waar ik de meeste tijd doorbreng. Op verzoek een iets minder druk programma (we komen ook voor onze rust hè!). Maar in en rond Jinja toch veel gezien, Mill Hill huis, Bujigali falls, het centrum en de markt, en een stel leuke plekjes om te eten en een wedstrijd van ons voetbalteam. Wat natuurlijk niet mocht ontbreken is PEFO: de boerderij en brickmachine, de huisjes en de grannies, en het kantoor. Een dag die volgens mij wel indruk heeft gemaakt.

Op dinsdag en woensdag zijn we richting het oosten gereden, Tororo, Mbale en Sipi Falls. Ome Jac (Dick’s oudste broer) heeft hier in de jaren zeventig gezeten als missionaris. Via Tororo kwamen we in Mbale bij een Nederlandse missoinaris terecht en daar hing zelfs nog een foto van Jac aan de muur! Grappig dat er na meer dan dertig jaar nog sporen zijn achtergebleven.
Op naar Sipi, daar verbleven in een hut met uitzicht op de grootste waterval daar, heel mooi. Volgende ochtend een wandeling (behoorlijk klimmen!) langs de andere watervallen en koffieplantages gemaakt, echt schitterend.

Op vrijdag richting het vliegveld (met natuurlijk vertraging, maar ook verschrikkelijk slecht weer). Het was alweer tijd om afscheid te nemen. Vreemd gevoel, maar een hele leuke tijd gehad.

Tot zover mijn update, de volgende zit er alweer aan te komen. Met o.a.: raften, gulu&kitgum en het grote paul-en-joost-afscheidsfeest.

Paulus: Bezoek & Einde deel 1

Halleekes!!

Hier is dan de langverwachte update vanuit Paulus! Joost en ik hebben de afgelopen tijd veel bezoek langs gekregen en hierdoor heeft het even wat langer geduurd om weer een update te geven. Toch leuk om al jullie reacties te lezen, weten wij tenminste ook dat onze verhalen gelezen worden. Om weer wat mensen gerust te stellen, het gips is inmiddels van mijn voet. Ik ben bang dat mijn enkelbanden toch meer geraakt zijn dan ik gehoopt had, wat dus nu betekent dat er geen sporten meer voor mij in zit in Uganda en dat er continu tape of rekverband omheen moet. Hopelijk gaat het de komende tijd iets beter met helen zodat ik straks in NL weer al het sporten kan oppakken!

Laten we eerst maar eens beginnen met het werk. Joost is de afgelopen tijd bezig geweest met de farm en ik heb mij volledig gestort op de brick machine. Deze machine is vorig jaar aangeschaft maar door gebrek aan financiele kennis is deze nog amper in gebruik geweest. De machine perst een mix van grond, cement en water tot een mooie baksteen die na een paar dagen drogen goed gebruikt kan worden voor constructiewerk. Voor deze machine heb ik een uitgebreid business plan geschreven. Als deze machine gebruikt gaat worden zoals ik beschreven heb in het business plan, dan moet dit een goede income generating activity worden voor PEFO . Veel dingen zijn nu uitgerekend en beschreven maar nu is het wel de taak aan de mensen hier zelf om alles op te gaan pakken. Hier ga ik nu nog de komende weken mijn tijd aan besteden zodat ik met een gerust hart op reis kan gaan.
Wat bovendien nog wel leuk is om te vertellen, is dat ik in deze periode ook even een management training uit de sok getoverd heb voor de coordinator van PEFO. Hij had hier nog bijna geen training in gehad en was daar wel zeer geintresseerd in.

Dan was het 3 weken geleden eindelijk zo ver want toen kwam mijn eerste langverwachte bezoek langs, Soraya!! Geweldig om haar weer live bij me te hebben! De eerste paar dagen heb ik haar Entebbe, Kampala, Jinja, mijn huis en het voetbalteam laten zien. Verder hebben we heerlijk kunnen genieten van het mooie weer aan verschillende zwembaden. Op 29 april zijn we weer naar Entebbe gegaan om daar mijn moeder en zusje op te wachten. Van daaruit ben ik met de 3 vrouwen naar Kampala gegaan om ze de chaos in deze grote stad te laten zien. Deze dag was ook Queen's Day wat betekend dat alle Nederlanders in Uganda uitgenodigd waren bij de ambassade voor een klein feestje. Onder het genot van Grolsch en bitterballen (whoehoe eindelijk!!! gelukkig kwamen ze allebei onbeperkt langs :D) hebben we hier met ongeveer 200 Nederlanders een erg mooi feestje gehad met ook hier weer een klein potje mexxen!

De volgende ochtend (auw hoofdpijn ;p) zijn we begonnen aan onze trip naar Murchisun Falls. Onze driver/gids (a.k.a. koekiemonster) stond ons op te wachten en zijn we in een uurtje of 5 naar het park gereden. Hier aangekomen snel tentje opzetten en met een hapje eten genieten van het uitzicht. De volgende ochtend zijn we om half 7 op pad gegaan om de beesten te gaan bekijken. Het begon heel mooi want kwamen al snel wat olifanten tegen, maar vlak daarna kwamen we met onze bus (2 WD in het regenseizoen is niet zo'n goed idee) vast te zitten. Ofwel duwen in de modder met rechts van je een groep giraffen! Met de hulp van een aantal Duitsers konden we toch weer verder en konden we nog buffels, apen, bokjes, olifanten en giraffen bewonderen. Helaas waren er al 2 dagen geen leeuwen gezien en waren wij ook niet de gelukkigen. Terug gekomen bij het kamp begon het te stortregenen maar gelukkig was het net op tijd droog voor onze boattrip. Hier hebben we nog veel nijlpaarden en krokodillen gezien en uiteindelijk ook de schitterende watervallen van het park. De volgende dag zijn we deze watervallen van boven gaan bekijken en zijn we in de middag een chimps track gaan doen. De chimpansees zijn echt leuke beesten maar helaas hebben we ze alleen maar hoog in een boom kunnen zien. De dag erna zat helaas onze trip erop maar zijn we op de terugweg nog naar een fokplaats van de witte neushoorn geweest. Dit was geweldig om te zien want we konden op 15 meter vaders, moeders en de kleine bewonderen. Hiernaast hebben we ook nog 3 keer vastgezeten in de modder met de bus, maar gelukkig was er een jeep voor ons die ons iedere keer mee kon nemen!

Aangekomen in Jinja heb ik mijn gezelschap meegenomen naar PEFO om daarmee het veld in te gaan en ze alle projecten te laten zien. De brick machine, de farm, de huisjes, de kinderen en de grannies maakten veel indruk op ze. Rest van onze tijd in Jinja hebben we gespendeerd aan lekker eten, rolexxen maken, Source of the Nile bekijken, souveniers inkopen, Bujegali Falls bezoeken en genieten van het lekkere fruit. Toen was het vrijdag alweer tijd om afscheid te nemen van moeders en zuster die weer naar Nederland vlogen om te werken. Afscheid nemen was maar weer een raar gevoel!

Soraya en ik vlogen die dag een uurtje eerder richting Nairobi op naar het volgende avontuur. De volgende dag vlogen we door naar de kust van Kenia, naar Mombassa. Hier aangekomen zijn we met de taxi, de veerpont en de matatu doorgereisd naar Ukunda, een klein plaastje ten zuiden van Mombasa. Helaas hebben we toen 1,5 dag flinke regen gehad maar daarna 3 geweldig mooie dagen. In Ukunda lagen voor ons de witte stranden en de blauwe Indische Oceaan te wachten en dat was met 1 woord FANTASTISCH!!! Lekker strand, mooie zee, zwemmen, cocktails en super eten gaven ons wel een ultiem vakantie gevoel. Helaas komt ook hier weer een einde aan en zijn we met de bus terug gegaan naar Nairobi, althans dat was de bedoeling maar de bus had pannuh onderweg.... Gelukkig konden we nog met een andere bus waardoor we na ongeveer 12 uur zitten Nairobi bereikten. Laatste avond in geweldig hotel gehad, laatste ochtend nog lekker rondgelopen in Nairobi en daarna was het tijd om afscheid te nemen. Door de 3 geweldige weken was dit niet het makkelijkste moment maar we kunnen wel allebei terug kijken op een hele mooie vakantie!! Soraya vloog vanaf Nairobi terug naar Nederland (inclusief 6 uur vertraging :s) en ik ben toen met de nachtbus terug naar Jinja gegaan. Een uitputtende reis omdat we ook 3 keer door militairen uit de bus werden gehaald ter controle. Met 1 uurtje slaap kwam ik volgende ochtend weer aan in Jinja. Joost en ik hadden best veel bij te praten dus dat hebben we maar gedaan bij het zwembad onder het genot gedaan van luttele pilsjes. Van het ene komt meestal ook het andere dus zijn die avond nog flink op stap geweest (inclusief bokje springen).

Komende 2 weken zitten we nog in Jinja en dan is deel 1 van onze trip alweer voorbij. Het is echt heel snel gegaan allemaal, maar kijk wel uit naar het reizen en vooral natuurlijk Zuid Afrika :D!! Naast het werken in de komende weken hebben we een druk programma: morgen gaan we raften hier in Jinja, komend weekend een bezoek brengen Noord Uganda en volgende week ons afscheidsfeest! Daarna gaan we via de Serengeti in Tanzania naar Dar es Salam waar we Cerla op gaan halen. Hierna gaan we met z'n 3en (dat wordt nog wat) op naar Zanzibar om ons drukke half jaar even goed af te sluiten. Dan pakken we de trein naar Zambia en de bus naar Zuid Afrika. Daar gaan we gedurende de groepsfase rondreizen en vanaf de 8^ste finale gaan we het Nederlands elftal aanmoedigen in de stad waar ze moeten spelen zolang ze in het toernooi blijven. Daarna trekken we via Zimbabwe, Zambia, Tanzania, Berundi en Rwanda weer terug naar Uganda en zijn we vanaf 4 augustus weer te bewonderen in Nederland!

Wens jullie allemaal het beste met alles!! Joost en ik zullen de komende tijd ons best doen om korte berichtjes achter te laten van onze avonturen!

Houdoe!

"werk" en "voetbal"

Het is alweer een tijd geleden dat we een verhaaltje op de site gezet hebben, dus na veel aandringen bij deze een update van onze avonturen.

Laten we beginnen met het serieuze, het ‘werk'.
Nadat we besloten hadden om ons wat meer op PEFO te richten, is het bij ORUDE ineens bergafwaarts gegaan. We dachten dat ORUDE alles redelijk op orde had, het systeem (ter herinnering ‘rural community banking') werkt, nieuwe bankmanagers zijn aangesteld etc. Natuurlijk zijn er nog veel opstartproblemen bij de banken, maar dat komt grotendeels doordat mensen niet gewend zijn om te sparen of om uberhaupt met een financieel systeem te werken. Al met al is het een beproefd concept dat moet kunnen werken. En toen... was het geld op bij ORUDE. Hoe het nu precies komt (financieel mismanagement, een grote donor die ermee stopt) weten we niet, feit is dat het een stuk rustiger is op kantoor. Bovendien is onze Taiwanees-Amerikaanse vriend Kai, net als wij vrijwilliger, op vakantie, dus nu is het helemaal stil daar. We zullen zien hoe dit de komende tijd gaat lopen.

De meeste tijd van de week zitten we nu bij PEFO. Dit betekent wel 4 keer per dag de nijl (brug+dam) over. In Nederland gaat het mbt verkeer vaak over fijnstof, ik kan je vertellen dat het hier niet fijn is. De dikke zwarte rookwolken uit bijna iedere auto ongeacht het bouwjaar, maken vooral het stukje op de brug en de dam niet echt prettig. Ik hoor jullie denken: Waarom fietsen jullie daar dan vier keer overheen? Maar daar is een goede verklaring voor: er moet natuurlijk ook geluncht worden! Er zit (vanuit PEFO) net aan de andere kant van de nijl namelijk een tankstation annex restaurant waar je o.a. prima cheeseburgers kan eten.
Het werk bij PEFO was de laatste weken een beetje frustrerend. Paul zou met een businessplan voor de stenenpersmachine aan de gang gaan en Joost zou de boerderij aanpakken. Het duurde echter allemaal erg lang (nu is dat vrij normaal), maar we hadden ook het idee dat we tussen het wal en het schip vielen en dat er helemaal niks gebeurde. Gelukkig hebben we een goed gesprek gehad en gaan we nu overal zelf maar achteraan, ookal gaan we dan misschien voor sommigen als een olifant door de porseleinkast.

De frustratie kwam trouwens naar boven toen de laptop het een tijdje niet deed, daarvoor konden we ons nog wel redelijk bezighouden met een (access)model dat we voor de administratie aan het maken zijn. Door een schok op het electriciteitsnet ging de adapter kapot, kan gebeuren. Dus wij de volgende dag bij een computershop een nieuwe gekocht. Nog diezelfde avond, een knal en een rookwolk in de huiskamer... Nieuwe adapter ontploft. Wij terug naar de pc shop, (natuurlijk) geen garantie op ‘powerfailure'. Of we weer een nieuwe wilden kopen, nou mooi niet dus. Na een hoop stennis getrapt te hebben wilden ze ‘m uiteindelijk wel repareren. Het zou echter wel een aantal dagen duren; dat moet dan maar... Einde van de week was ie klaar, toen we daar aankwamen bleek dat ze allebei gefixt waren, voor niks. Prima dus.

Via PEFO zijn we een voetbal team aan het trainen. Het zijn jongens van de school achter het kantoor. In het begin verliep het een beetje stroef: veel te laat (vrij normal hier), lage opkomst, weinig serieus. Maar ik moet zeggen dat het de laatste weken erg goed gaat. Niet iedereen is even goed, maar de opkomst is hoog en ze komen min of meer op tijd. Leuk om hun enthousiasme te zien en ook leuk dat ze daadwerkelijk dingen van ons oppikken.
We wilden echter ook wel eens met een iets hoger niveau meedoen en dan het liefst op een beetje fatsoenlijk veld. Dus gingen we met een gast mee die ons al vaker had gevraagd om mee te doen. De training bleek echter alleen een partijtje te zijn en het veld was minstens zo slecht als bij PEFO, dat viel dus een beetje tegen. Joost deed niet mee, want die had een beetje last van z'n knie, maar Paul had er wel zin in. Het liep echter uit op een grote deceptie... Op een gegeven moment speelt een aanvaller de bal te ver voor zich uit en paul stapt in op de bal af te pakken. De aanvaller kan echter niet meer remmen, hij heeft gewooon gympies aan, en glijdt keihard door op Pauls been. AU! Veel pijn en meteen een blauwe scheen, bovendien is de rechter enkel er ook niet best aan toe. Volgende dag toch maar even naar de kliniek, een avontuur op zich!
We waren zo aan de beurt en ook zo weer weg bij de eerste arts. 'Wat is er aan de hand?' 'Enkelblessure met voetbal.' 'Oke, daar gaan we een foto van maken.' En toen konden we naar de volgende, de röntgenfoto. Werden we ook binnen 5 minuten geholpen. Maar toen begon het wachten, toch zeker wel een uur... Nadat er een dokter bij was geweest die niet zo goed wist wat hij er mee aan moest, kregen we dokter Sam. Die had er meer kaas van gegeten, dus gingen we (alweer) naar een nieuw kamertje. We begrepen er iets met de banden was en misschien met het kraakbeen, dus wij dachten tape en/of rekverband en we gaan weer. Ze nemen hier echter liever het zekere voor het onzekere, dus Pauls enkel zit nu in het gips voor 3 weken! (Gips zal bovendien wel duurder zijn dan een rekverbandje). Hoewel het met de pijn meevalt, is het al met al knap lastig om zo ergens naar toe te gaan.

Toch zijn we afgelopen zaterdag naar Kampala gegaan om de interland tussen Uganda en Burundi te bekijken. Gelukkig waren we met een man of 6, zodat we met een huurauto konden gaan. Een stuk makkelijker dan in de Matatu met een gipsen voet. De animo voor de wedstrijd viel een beetje tegen (Ugandezen preferen de Premierleague), het stadion was dan ook voor hoogsten een derde gevuld. Desalniettemin was het een spectakel! De eerste helft was nog een beetje mat, maar toen Uganda eenmaal met 2-0 voorstond ging het los. De vuvuzela (zuid-afrikaanse toeter) kwam te voorschijn en we zagen ugandezen in iets wat verdacht veel op een polonaise leek. Uganda won uiteindelijk met 4-0.

We blijven ons hier wel vermaken, door de weeks werken en in het weekend op stap of ergens heen. Met Pasen zitten we bij Theo in Wakiso, even relaxen. Verder zullen we nog wel wat leuke activiteiten ondernemen (o.a. raften!) maar dat is even wachten tot Pauls gips er af is. Eind april krijgen we zelfs bezoek uit Nederland! 25 april komt Soraya; 29 april Pauls moeder en zus; en 2 mei komen Joosts ouders. We kijken er naar uit!

Voor nu, iedereen alvast fijne Paasdagen en tot snel!

Groeten Paul en Joost.

PS smsjes komen er nog steeds erg slecht doorheen, dus wees niet boos als we niet reageren!